Piše: Andrej Nikolaidis, kolumnista CdM-a
Moja je teza, osim što je tačna, još i jednostavna: usvajanjem Rezolucije o Jasenovcu velikosrpski nacionalizam je priznao poraz.
Ovako. Rezolucija o Jasenovcu koju je preko svoje političke pješadije crnogorskome parlamentu nametnuo Aleksandar Vučić, uzaludni je pokušaj kontrole štete. Ta je rezolucija odgovor na onu koju su UN donijele o Srebrenici.
Rezolucija UN isprovocirana je sistematskim i agresivnim revizionističkim naporima Beograda. Ti su napori tek prividno bili koncentrisani na osporavanje genocida u Srebrenici. U biti, radilo se o pokušaju da se napiše nova povijesna „istina“ o navodnoj „nevinosti“ onoga što je bila očita destruktivna i agresorska uloga Srbije i velikosrpskog nacionalizma u ratovima devedesetih. Još dublje od toga, radilo se o pokušaju da se očuva slika o velikodržavnom projektu Beograda kao politički legitimnom i etički opravdanom.
Rezolucija UN, koja će itekako imati političke i pravne posljedice, i koja je sve samo ne deklarativna (što je Beograd znao: otud i bijes i napor da usvajanje Rezolucije bude spriječeno), na to je stavila tačku.
Zato je Beograd područje borbe preselio dublje u prošlost.
Velikosrpskoj ideologiji bilo je nužno da potvrdi narativ o naciji-žrtvi, koji je konstitutivan za taj nacionalizam.
Beograd je mogao poduzeti napor koji bi vodio ka usvajanju rezolucije o stradanju Srba u Hrvatskoj devedesetih; ili rezolucije o srpskim žrtvama u Bosni. Ali nije.
Prvo zato što Rezolucija UN o Srebrenici jasno osuđuje svaki pokušaj relativizacije zločina, pa i onih počinjenih nad Srbima.
Drugo, i važnije: zato što je bitka za narativ o Srbima kao žrtvi ratova devedesetih definitivno izgubljena. Zato se otišlo natrag u prošlost; zato je kao argument potegnut Jasenovac.
Naravno: zločine koje počiniš u jednoj epohi nemoguće je pravdati zločinima koji su nad tobom počinjeni u drugoj.
Ali svaki nacionalizam, pa i onaj velikosrpski, odlikuje njegova unutrašnja logika, koja je često u suprotnosti sa onom formalnom. Svaki nacionalizam ima svoju partikularnu „istinu“, koja se prema univerzalnoj Istini ne osjeća obaveznom.
Dakle; odlukom da se mitski status žrtve potvrdi povratkom u Drugi svjetski rat i tadašnje stradanje Srba, velikosrpski nacionalizam je nehotično potvrdio da je u postjugoslovenskim ratovima devedesetih on bio strana koja je bila agresor i bila dželat. I da je borba da se dokaže suprotno izgubljena.
(Mišljenja i stavovi autora kolumni nisu nužno stavovi redakcije GLAS-a)
